30 juni 2015

Brief aan Hans Spekman

Beste Hans,
Dit is niet de zoveelste mopperbrief. Deze brief beoogt een positieve impuls te geven aan de PvdA.
In de PvdA ben ik een oudgediende: 38 jaar lid, actief geweest in 7 afdelingen verspreid over het land. Drie periodes raadslid in verschillende gemeentes.

De PvdA heeft ook in slechte tijden van mij altijd het voordeel van de twijfel gehad: één keer ben ik vreemd gegaan in een grijs verleden en heb me toen aangesloten bij de PPR. Dat was toen de PvdA het land doortrok omdat de partij vond dat er overal kleine kerncentrales moesten komen. Voor mij was dat een brug te ver.
Onze huidige regeringsdeelname is vaak lastig uit te leggen, maar voor een goedwillende ook begrijpelijk: de rek voor de onderkant van de samenleving is te klein om niet mee te willen werken aan elke ondersteuning aan deze groep, hoe bescheiden die steun ook is. En dat dat oogt als een halfleeg glas terwijl het tegelijk halfvol is, maakt het voor de PvdA moeilijk. Persoonlijk heb ik als afgekeurde met een progressieve chronische ziekte moeite met het PvdA adagium “werk, werk, werk!” En “werk moet lonen”. Dat type kreten kwetst me, en ik denk dat ik daar niet de enige in ben: het geeft mij het gevoel dat werk het allerbelangrijkste is op aarde en bij gevolg dat je er zonder werk niet toe doet. Ik vraag me af of dit het beeld is dat de PvdA moet willen uitdragen. Maar dit terzijde: ik draag de PvdA, ook nu, nog steeds een goed hart toe.
Ronduit teleurgesteld ben ik in onze vertegenwoordigers in den Haag.
Gisteren had onze afdeling 6 jubilarissen: twee leden die 65 jaar lid zijn, drie leden die 50 jaar lid zijn en een lid die 25 jaar bij de club hoort. Leden die actief waren in de afdeling: ze dienden als raadslid, wethouder en/ of burgemeester. De oudere garde van Joop den Uyl. Trouwe leden waar we m.i. zuinig op moeten zijn. Leden die nog steeds een boodschap hebben. We hebben hun jubileum als afdeling gepromoot: aangekondigd in de media dat een Gelders kamerlid uitgenodigd om de spelden en penningen uit te reiken, klaar met z’n allen om de afdeling een positieve impuls te geven.
En wat gebeurt er? Het was al voorspeld: het Kamerlid komt niet opdagen. Verkeerd in de agenda gezet! Hoe lullig kun je het maken. De frustratie is groot: we hebben in onze afdeling drie keer op rij een “groot” evenement georganiseerd, en drie keer op rij laat het Kamerlid dat toegezegd had te komen, op het laatste moment verstek gaan. Vast om plausibele redenen, maar toch: dit kan mijns inziens echt niet. Een van de jubilarissen is voorzitter van de raad van toezicht van een zorginstelling, heringericht naar de visie van van Rijn. “natuurlijk kun je me bellen om dat te openen”, aldus van Rijn. Als er geprobeerd wordt tot een afspraak te komen, komt er geen, GEEN, reactie. Een andere jubilaris is voorzitter van een serviceflat. Traditioneel een PvdA- bolwerk, maar dat is intussen historie. Massaal hebben de bewoners de oversteek gemaakt naar de SP. En waarom: omdat de SP naast de mensen staat en de PvdA niet. Het algemeen gevoelen gisteravond was dat de PvdA een verzameling technocraten is geworden, vastgelopen in beleidslijnen en kaders, bestuurskundigen en academici die het contact met hun achterban zijn kwijtgeraakt. En misschien nog erger: de behoefte aan dat contact zijn kwijtgeraakt.
Ik heb me niet gemengd in het gesprek van gisteren, alleen geluisterd. Natuurlijk kun je je als lokale bestuurder verschuilen achter wat er in den Haag geregeld wordt, maar er is meer. Ik heb gisteren, ook bij jongere leden, geproefd dat er wel degelijk behoefte is aan de goeie oude boodschap van delen van kennis, macht en inkomen. De sociaaldemocratie is niet versleten: de sociaaldemocratie moet terug in de harten van mensen, niet in de kadernota’s.
We staan als PvdA nu in de peilingen op negen zetels. Zelfs GroenLinks is intussen fictief anderhalf keer zo groot als de PvdA. Als de grondslag van de PvdA nog steeds staat als een huis, als de verzorgingsstaat steeds verder wordt teruggesnoeid, als onze jongeren het zo moeilijk hebben met het vinden van werk, het vinden van een huis en het hebben van wat zekerheid voor de toekomst, anders dan een studieschuld, als mensen met een arbeidsbeperking nu door het putje gaan omdat de sociale werkplaatsen worden ontmanteld en de werkgevers de reguliere banen die deze mensen zouden krijgen, toch niet blijken te hebben, als al die ‘labbekakkers’ uiteindelijk toch geen baan blijken te kunnen vinden, dan heeft de PvdA recht van bestaan. Dan is het probleem toch niet de boodschap, maar de manier waarop we soep koken van die boodschap.
Ik was gisteren zwaar teleurgesteld over de labbekakkerigheid van het Kamerlid. Waar is de tijd dat ze zelf hoorden te zorgen voor vervanging als ze niet kwamen opdagen. Tegelijk was ik aangenaam verrast over het vuur dat er nog steeds bij onze leden is voor de sociaal- democratie.
Die bevlogenheid zie ik ook bij jou.
Namens de PvdA afdeling Rheden wil ik je uitnodigen met ons weer bloed door de aderen van de PvdA te jagen. Ik wil je uitnodigen om in onze afdeling naar deze gewone leden te komen luisteren. Ze willen weer graag de sociaaldemocratie. Niet het niksige van D66, SP of PVV. Daar zijn mensen niet mee geholpen. Laten we dat met beide handen aangrijpen. Te vaak wordt er gemopperd of gescholden, en komen bobo’s vervolgens uitleggen dat we het allemaal toch zo goed doen. Het gaat niet goed, en dus doen we het niet goed. “Dit land kan zoveel beter”. Maar daarvoor is het wel een vereiste dat er weer bezieling, geloof en inzet is.
En als Kamerleden bij herhaling niet verschijnen, niet reageren, geen mails beantwoorden, kortom niet zichtbaar en bereikbaar zijn voor hun achterban, sterft de PvdA af.
Dat wil jij niet. Dat willen wij niet.
We zien uit naar je reactie.
met hartelijke groet, Heleen Denie

Waar ben je naar op zoek?